Flaming Karmazynowy

Czerwonaki bo tak też często nazywa się flamingi karmazynowe zamieszkują Antyle i Galapagos.
Wbrew nazwie flamingi te ciało mają koloru różowego,tylko skrzydła są czerwone,dziób dosyć mocno wygięty w dół,długośc ciała dochodzi do 125 cm,rozpiętość skrzydeł do 155 cm a waga do 4 kg.
Osiaduje nad wodami słonymi i słodkimi( jeziora,laguny,delty rzek),z mułu formują gniazda w formie ściętego stożka z zagłębieniem na szczycie,tworzą kolonie do niemal miliona par!
W ciągu roku składa jedno,rzadziej dwa jaja,wysiadywaniem zajmują się oboje rodzice i trwa one około mięsiąca,pisklęta opuszczają gniazdo po 10 dniach,stają się samodzielno po 70 dniach,gromadzą się w żłobki,dojrzałość płciową osiągają po koło 5-6 latach a ubarwienie osobników dorosłych  w 3 roku życia.
Flamingi żywią się zwierzętami i roślinami do 1cm długości,żerując brodzą i zanurzają głowę w ten sposób że szczęka górna znajduje się pod dolną.
Zdarza sie że czerwonaki zalatują do Polski ale nie rozmnażają się w stanie dzikim,są ptakami chronionymi.

Marabut Afrykański

Marabut Afrykański to kuzyn bociana,zamieszkuje przede wszystkim środkową Afrykę.
Pozbawiony jest piór na szyji i głowie (młode osobniki posiadają w tym miejscu pojedyńcze pióra),osiąga wzrost do półtora metra,długośc ciała do 145cm,rozpiętość skrzydeł nawet do 260cm przy wadze do 9kg.
Marabuta można spotkać na sawannie,na brzegach zbiorników wodnych(szczególnie wysychających),spotykany jest też w pobliżu wiosek rybackich,rzeźni i na wysypiskach śmieci.
Gniazdo buduje z gałęzi na drzewach na wysokości 10-30 metrów lub skałach w koloniach liczących do 60 par,zdarzają sie kolonie liczące do kilku tysięcy par.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg,samica składa od 2-3 jaj,oboje wysiadują jaja przez okres około 30 dni,pisklęta pierzą sie po około 100 dniach.
Marabuty żywią się padliną,rybami,owadami,drobnymi kręgowcami lądowymi a także różnymi odpadkami.
Warto wspomnieć że puch marabuta znajduje zastosowanie w kryminalistyce,znakomicie nadaje się do wyrobu pędzli daktyloskopijnych. W 19 wieku
pióra podogonowe i puchowe były masowo pozyskiwane dla zdobienia damskich kapeluszy co spowodowało prawie całkowite wyginięcie tego gatunku. Rownież obecnie choć na mniejszą skale pióra są wykorzystywane w tym celu.